شیر در قفس

 

🌺پچ‌پچ‌های سارا و سعید مثل متّه، مغزم را سوراخ می‌کرد. دستمالی به سرم بسته بودم و در تاریکی اتاق سعی می‌کردم آرامش را برای لحظاتی به خودم هدیه دهم.

 🌸از اول صبح، چشمانم دنبال واژه‌ها روی صفحه لب‌تاپ دویده بود و حالا سردرد اجازه استراحت نمی‌داد.

🍃چندبار در نقش مادری مهربان به بچه‌ها گفتم ساکت شوند، تا در کُمای ثانیه‌ها کمی ذهنم را با رنگ خواب، نقاشی کنم؛ اما فایده نداشت. خیلی هم غیر طبیعی نبود؛ بچه‌ها صبح می‌خوابند و وقتی آفتاب بساطش را حسابی وسط آسمان پهن می‌کند، دیگر خواب به چشمشان حرام می‌شود و زبانشان به کار می‌افتد. دیگر طاقتم تمام شد!

🌺-فقط دعا کنید از اتاق بیرون نیام. یه کاری می‌کنم حرف زدن یادتون بره!

🌸نفهمیدم چطور شد که دیگر صدایی نشنیدم... وسط جنگل چه‌کار می‌کنم! چقدر همه چیز ترسناک است. صدای زوزه گرگ‌ها از یک طرف و فضای تاریک بین جنگل‌های انبوه از سوی دیگر، وحشتی از جنس دشنه‌های خون آلود‌، در دلم ایجاد کرده بود. بوی وحشی‌گری از همه جا به مشام می‌رسید. صدای خروشان آب توجهم را به سمت خودش جلب کرد. از تشنگی، دنبال صدای آب به راه افتادم.

🍃 رودخانه خروشانی از وسط جنگل می‌گذشت. کنار آب رسیدم. سرم را پایین آوردم که آب بنوشم، با جیغ بنفشی خودم را به گوشه‌ای پرت کردم. این دیگر از کجا پیدایش شد!

🌺قلبم با تمام توان خودش را به سینه‌ام می‌کوبید. هرقدر این طرف و آن طرف را نگاه کردم خبری از شیر نبود. آهسته آهسته با سر زانوهایم دوباره خودم را کنار رودخانه رساندم. به محض اینکه سرم را نزدیک آب آوردم، تصویر شیر را دوباره دیدم. این بار سریع سرم را برگرداندم تا پشت سرم را ببینم؛ اما نه! خبری از شیر نیست.

 🌸کم کم احساس کردم توهم زده‌ام. سعی کردم به خودم مسلط باشم. چشمانم را بستم، دستم را داخل آب بردم و یک مشت آب برداشتم. نزدیک صورتم آوردم تا بنوشم، صورت شیر در آینه‌ی آبِ کفِ دستم به تصویر نشست. دستانم را از هم باز کردم تا دیگر شیر را نبینم.

🍃از خوردن آب منصرف شدم. دستان خیسم را به صورتم کشیدم تا حس خنکی آب، گرمای ترس را از صورتم بشوید... یا خدا!!! چرا این طوری شدم. آرام و با احتیاط همه صورتم را لمس کردم.

🌺- نه! این صورت من نیست. یعنی اصلا صورت انسان نیست! نکنه... برو بابا! مگه فیلم تخیلیه! حتما دیوونه شدم... ولی پس اون عکس شیر...!

🌸با ترس و لرز سرم را روی آب رودخانه گرفتم. چشمانم را باز کردم. جیغ زدم و دیگر نفهمیدم چه اتفاقی افتاد.

🍃- مامان! مامان! بیدار شو! داری خواب بد می‌بینی.

🌺این صدای سارا بود که می‌شنیدم. شُکر خدا که خواب بود. همین امروز استادمان می‌گفت: «عصبانیت در انسان مانند شیر در قفس است. اگر درِ قفس را بازکنید معلوم نیست چند نفر را پاره پاره می‌کند! »

tanha_rahe_narafte@

 

https://instagram.com/tanha_rahe_narafte

صحنه دلخراش

 

🌿 صدای ترمز ماشین در گوش فاطمه پیچید، جیغ کشیدن‌هایش گلوی او را خراشید و به صحنه دلخراش روبرو چشم دوخت.

صورت له شده و کبود علی، دستان قطع شده و انگشتان آویزان به پوست و بدنی خونین و بی‌حرکت. در یک شوک عمیق به سر می‌برد. انگار روح از بدنش خارج شد.

☘️زنی با چشمان عسلی و درشت که گوشه چفیه‌اش از زیر چادر نمایان شده بود، خود را با عجله به فاطمه رساند، سرش را به آغوش کشید. فاطمه بیهوش شد.

🌱بعد از ساعتی که به هوش آمد، بلافاصله به یاد صحنه تصادف افتاد، خاطرش پرواز کرد به چند روز قبل، برای نداشتن لقمه نانی در خانه؛ چه قشقرقی راه انداخته بود تا جایی که علی، محکم سرش را با دستانش گرفته بود؛ هر لحظه احساس می‌کرد سرش در حال منفجر شدن است و هرچه به او می‌گفت به خرجش نمی‌رفت که نمی‌رفت.

🍁 بچه فلجش، محسن گوشه اتاق به دعوای آن‌ها نگاه می‌کرد و اشک‌هایِ چون بلورش از گوشه چشمش به روی زمین می‌چکید، هر کار می‌کرد تا صدایش را به پدر و مادر برساند، نمی‌شد که نمی‌شد. صداهای نامفهوم به همراه کف بود که از دهانش خارج می‌شد.

 

@tanha_rahe_narafte

دیدار یار

 

🌸حوصله‌اش حسابی سر رفته بود. انگار خورشید خیال رفتن به خانه را نداشت. کنترل تلوزیون را یک دور بالا و پایین کرد اما هیچ شبکه‌ای دلش را به دست نیاورد. سری به یخچال زد شاید حوصله‌اش را طعم دار کند، اما طعمی به مذاقش خوش نیامد. سمت اتاق رفت. جلوی کتابخانه پدرش ایستاد و نگاهی از بالا تا پایین انداخت. چشمانش را بست و با انگشت اشاره روی کتاب‌ها راه رفت. خواست یکی را شکار کند تا درمان کلافگی‌اش باشد.

🌺«دیدار یار» نام کتابی بود که قرعه مطالعه به نامش درآمد. عنوان کتاب به اندازه‌ای جذاب بود که مرضیه را تسلیم خود کند. جلدش را برانداز کرد و پشت میز تحریر نشست. قیج و ویج صندلی چوبی، آهنگ بی‌کلامی بود که در فضای اتاق پیچید.

🌸با تصور یک رمان عاشقانه کتاب را باز کرد. اما نه خبری از لیلی و مجنون بود، نه شیرین و فرهاد!! داستان عاشقانه‌هایی بود که لحظات دیدار با آخرین حجت الهی را به تصویر کشیده بود. هرچند آن چیزی نبود که فکرش را می‌کرد، اما خیلی برایش جذاب بود، روایت دلدادگی کسانی را بخواند که فرصت بی‌نظیر دیدار گل نرگس را داشتند.

☘️داستان تشرف علی بن مهزیار، این یار اهوازی را انتخاب کرد. همو که از فراق معشوقش؛ مهدی زهرا، ۱۹ مرتبه بار سفر عشق بست اما موفق به ملاقات نشد. دیگر با خود عهد بست دست از سفر بردارد؛ اما در آخرین لحظاتی که کاروان‌های حج، تمرین لبیک می‌کردند، در خواب به او گفتند بار بردار که این دفعه به آرزویت می‌رسی! هرچند هنوز هم توشه امیدش خالی بود، ولی دلش طاقت نیاورد...

🌸همه چیز برای مرضیه جذاب بود تا جایی که یک صحبت از امام افکارش را بهم ریخت. به محض این که علی به خیمه امام وارد شد، حضرت فرمودند: «بالاخره رسیدی علی! بیست سال است منتظرت هستیم!!!»

🌺مرضیه برگشت تا دوباره داستان را بخواند! نکند اشتباه متوجه شده! مگر علی ۱۹ مرتبه به عشق دیدار حضرت حجت، به حج نرفته بود؟ پس چرا امام... .

 

@tanha_rahe_narafte

گوشواره رنگی

 

دخترک لبه چادر خیمه را به سمت خودش کشید. نور خورشید داخل چادر پرید.

دخترک جستی زد. گیسوان نور را گرفت. دور دستش تاباند. او را کشان کشان دنبال خود برد. تقلای نور خورشید برای یافتن راه نجات بی فایده بود.

دخترک، نور خورشید را از اینطرف چادر به طرف دیگر پرتاب می‌کرد. نور، خسته و رنگ پریده شد.

 پدر دخترک خسته و خاک‌آلود برگشت. گوشه چادر تکیه داد و آرام نشست. دستانش می‌لرزید. لبانش خشک شده بود. دخترک ظرف آبی به او داد. پدر آب را با ولع نوشید.

دست بر کمربندش گذاشت. کیسه‌ای را گشود. گوشواره‌های زیبایی از آن بیرون آورد. دستش را به سمت دختر دراز کرد. مشتش را گشود.

برق طلا چشمان دختر را گرفت. گیسوان سیاه شده نور را رها کرد. یکی از گوشواره‌ها را از روی دست پدر برداشت.

نگاهی به رنگ قرمز روی آنها انداخت. پرسید: بابا این قرمزیا چیه؟

پدر جواب داد: چیز مهمی نیست. اینا غنیمت جنگیه. ببین دوستشون داری؟

 

@tanha_rahe_narafte

نذر روضه

 

 

🍃 دستش را روی دست گذاشته بود و حرص می‌خورد. صدای بلند کودکانش در گوشش تاب می خورد و داغ گریه ی نکرده، روی قلبش سنگینی می کرد.

 

😭خدیجه گریه می‌کرد و از مادرش می‌خواست، گریه نکند. مادر اشکش را با لبخند پاک کرد و با نوک انگشتان اشک از چهره‌ی دخترش زدود.

 

🏴صدای مداح که روضه ی علی اصغر، می‌خواند، توی سرش می‌پیچید و تصور روضه ی ابا عبدلله برجانش آتش می‌زد. خانم کناری روی شانه اش زد و گفت:«می خواید من بچتون رو نگه دارم.» 

 

✨فاطمه قلبش تپید:« عجب وسوسه ای یعنی کسی پیدا می‌شه به داد من مادر برسه و بچمو نگهداره تا من هم چند قطره اشک بریزم؟» صدایی در گوشش گفت:«ازکجا اطمینان می‌کنی؟» 

 

☘به خاطر شرایط کرونا مجلس خلوت بود و فاطمه می توانست کودک و زن کناری را ببیند حتی اگر چند متری از او فاصله گرفته باشند. 

 

🍃چشمش روی خدیجه اش خشک ماند و کودک را در میان دستهای زن بغلی سپرد و میان اشک به او لبخند زد.

 

☘زن مثل فرشته ها، آرام و پر طمأنینه، کودک را گرفت، به سینه چسبانید، آرام در گوش فاطمه گفت:«نگران نباشین من همین کنار می‌مونم، فقط نمیذارم صدای گریه‌ی بچتون اذیتتون کنه، باهاش بازی می‌کنم، هرسال نذر حضرت علی اصغر منه.»

 

🏴نام علی اصغر بر جان فاطمه شراره زد وتصویر مبهم علی اصغر میان دستان امام و اشک رباب، آتش برجانش ریخت و اشکهایش را جاری کرد و فاطمه درخیالش به رباب و دلتنگی هایش پیوست و او را آرام کرد.

 

@tanha_rahe_narafte

 

لب‌‌تشنه

 

🍃کویر لب‌های چاک خورده اش را بر هم مالید. سپاه دشمن گرداگردش نیزه و شمشیر به دست ایستاده بودند. هر چند دقیقه از پس گرد و غبار، چهره غبار گرفته حسین علیه‌السلام بر بلندای ذوالجناح در میان اسب‌های فراری و تن‌های افتاده بر زمین باعث می‌شد سپاهیان آل زیاد دندان بر هم بسایند؛ شمشیر میان انگشتان بفشارند و دوباره چندین نفره به سویش حمله‌ کنند. شمشیر حسین علیه السلام صاعقه وار بر پیکرشان می نشست و آنها را مثل برگ بر روی زمین می‌ریخت. خورشید شرمسار می‌تابید. قطره‌های عرق از کوهسار تن حسین علیه‌السلام سرازیر شده بود و دریای وجودش را می‌خشکاند.

 

☘صدای گریه کودکان و شیون زن‌ها، چشم‌هایش را به سمت خیمه‌گاه دعوت کرد. قامت خمیده تکیه گاه و همراه همیشگی‌اش، زینب سلام الله علیها از میان خیمه‌ نمایان شد؛ میان دست‌هایش نوزاد، فریاد العطش می‌کشید. قلب حسین علیه‌السلام پاره پاره شد. نیم‌نگاهی به ورودی خیمه انداخت؛ ندیدن رباب، گره اخم‌هایش را باز کرد. 

 

🌱چند روز قبل رباب در کنار زینب سلام الله علیها و مردان هاشمی و غیر هاشمی ایستاده بود. حسین علیه السلام به شترهای جهاز شده و اسب‌های زین شده اشاره کرد و گفت:« هرکس قصد دارد نفس خویش را در راه ما قربانی کند و آماده ملاقات با خداست، با ما حرکت کند.» رباب لبخند بر لب نشاند. علی اصغر را در آغوش گرفت و دست‌های کوچک سکینه را میان انگشت‌هایش فشرد، همراه با زینب سلام الله علیها به سمت شتر‌ها حرکت کرد. حسین علیه السلام خیره به قدم‌های آنها در دل دوباره این سخن خود را تکرار کرد:« من خانه ای را دوست دارم که سکینه و رباب در آن باشند. دوستتان دارم و تمامی دارایی ام را به پایتان می ریزم و ذره‌ای از این سخنم برنمی‌گردم.» 

زود دیر می‌شود

 

🌸صدای فاطمه از پشت سیم‌های تلفن پچ‌پچ‌گونه به گوش مجید رسید:« مادر چرا سر بهم نمی‌زنی؟ » پژواک دلتنگی‌ صدا، چشمان دونده‌اش روی جملات پرونده را ثانیه‌ای متوقف کرد؛ اما صدای ارباب رجوع به چشم‌هایش فرمان دویدن دوباره داد. آرام گفت:« مادر من سرم شلوغه، به هیچکاری نمی‌رسم به بهار و سهند بگو بیان دیدنت.»

🌺قلب فاطمه مثل کاغذ باطله میان کلمات مجید مچاله و له شد، میان سینه سرفه‌های آماده فریاد را خفه کرد و با گفتن خداحافظ، سرفه‌ای دزدانه بیرون پرید. مجید شنید. اخم‌هایش در هم رفت؛ خواست بگوید که خوبی؟ ولی بوق آزاد، کلامش را بند کشید. صدای ارباب رجوع اخمش را هم با خود برد.

🌼فاطمه بدن لرزانش را با پتو قنداق پیچ کرد و حرف‌های مجید را کنار حرف‌های بهار و سهند ردیف و با بغض و سرفه قورتشان داد. با زبان لبان ترک‌خورده‌اش را تر کرد تا تشنگی را فراموش کند؛ اما تشنگی خاطره نبود که به فراموشی بسپارد. چند روز تب و سرفه جانی در بدن آب رفته از بیماری‌اش نگذاشته بود. بلند شد تا به آشپزخانه برود. چشم‌هایش سیاهی رفت و اتاق دور سرش چرخید،دومین قدم را برنداشته، افتاد.

معامله

 

🌿مهشید پشت در اتاق، صدای احمد را شنید:« دخترت مال من، هر چی خواستی بهت مواد میدم» دست و‌ پاهایش لرزید. قلبش در دهانش می‌زد. نگاهی به اطرافش انداخت .تک تک وسایل خانه برای او یادآور خاطرات خوشش بود؛ اما آدم‌های اتاق تصمیمشان را گرفته بودند.

🌸 پدرش روبروی منقل در حال چرت زدن بود. صدای پدر از میان دندان‌های سیاه روحش را خراشیده بود:« فردا میریم‌صیغه احمد میشی، فهمیدی؟ » سکوت کرد تا فرصتی برای فرار داشته باشد. جایی برای رفتن نداشت؛ اما نمی‌توانست زن سر دسته قاچاق‌چی‌ها شود. هرچه پس‌انداز داشت را داخل کوله‌اش ریخت و از خانه بیرون زد.

💥مهشید روزها به مغازه‌ها سر می‌زد تا کاری بیابد؛ ولی نگاه‌ها و گاهی خواسته‌ها بدتر از صیغه ‌شدنش با احمد کراک بود. شب‌ها پشت شمشادها مخفی ‌می‌شد و تا صبح هزار بار با شنیدن صدای پا و خش خش برگ‌ها مثل جن‌زده‌ها از خواب می‌پرید.

🌱 ناامید و خسته از همه جا روزی از مینا جقجقه شنید که جوانی به کمک بی خانمان ها آمده است. نور امیدی در دلش روشن شد و برای‌ دیدن جوان خیر از پارکی به پارک دیگر رفت.

☘️ کف پایش می‌سوخت و لب‌هایش خشک شده بود، پارک‌های شهر را برای دیدن او گز کرده بود. موقعی که رخ ارغوانی خورشید به استقبال ماه رفت؛ جوان قد بلند خیر  را بالای سر نه‌نه سیمین دید. صورتش را به سمت مهشید چرخاند. مهشید با دیدن ابروهای کوتاه و چشم‌های سیاه کشیده‌اش جیغ کوتاهی کشید و خود را در آغوش برادر از فرنگ برگشته‌اش انداخت. اشک مثل سیل از چشم‌هایش جاری شد. حرف‌های زیادی برای گفتن داشت؛ ولی آن لحظه فقط دوست داشت یک دلِ سیر برادرش را تماشا کند.

 

@tanha_rahe_narafte

جرقه امید

💔 قلب فاطمه سخت فشرده شده و انگار در حال کنده شدن بود، بعد از آن تصادف دلخراش، همسرش علی به کُما رفته و راننده ماشینی که به او زده بود، فرار کرده بود. 

 

🍂 همسری که به کُما رفته، فرزند فلجی که دست تنها از پسش برنمی آید و طفلی که به زودی پا به عرصه حیات خواهد گذاشت با سرنوشتی نامعلوم، مانده بود با این همه مصیبت‌ چه کند.

 

☘ فاطمه به جز مادر پیرش کس دیگری را برای یاری رساندن سراغ نداشت، خانواده علی هم چند سالی می شد که با آن ها قطع ارتباط کرده ‌بودند. 

 

❄️ فاطمه با وجود آن همه استرس و ناراحتی به خونریزی افتاده بود، دکتر برایش استراحت مطلق نوشت و او خنده ای از روی دردمندی به دکتر تحویل داد؛ چون می دانست از همان ساعت باید به دنبال کمک به همسرش برای زنده ماندن و مراجعه به پلیس برای دستگیری راننده فراری اقدام کند. 

 

💥 پیش دکترِ علی رفت، با شنیدن خبری که دکتر داده بود دنیا دور سرش چرخید و چرخید، تاب ایستادن نداشت و خود را به گوشه ای پرت کرد، صدای دکتر در سرش اِکُو می‌شد: «تنها سه درصد امید به زنده ماندن همسرتان هست. »

 

🌿 صدای فرشته گونه درونش جرقه امیدی را در وجودش روشن کرد، با خود گفت:« سه درصد هم خوبه باید نیمه پُر لیوان را ببینم.

البته امید من به خداست نه این درصدها.»

 

🌸 دست به زانو گذاشت و با امیدی تازه و دلی امیدوار از در بیمارستان به سوی سرنوشت الهی قدم برداشت.

 

🍁به اولین پاسگاه نیروی انتظامی خود را رساند، با راهنمایی افسر جوانی ابتدا نامه ای را تنظیم کرد و به دست رئیس پاسگاه رساند. 

 

🍀 رئیس پاسگاه وقتی محل تصادف همسر او را از روی آن برگه خواند، گفت: «نگران نباش خوشبختانه آن جا دوربین نصب شده، همکارانم را برای بررسی می‌فرستم ، مطمئن باش خیلی زود راننده خاطی به سزای عملش می‌رسد.»

 

🌱 فاطمه که از شنیدن آن حرف‌ها خوشحال شده بود در دل شکر خدا را به جا آورد، هنوز از در پاسگاه بیرون نرفته بود که صدای زنگ گوشی اش او را از فکر و خیال بیرون آورد با دیدن نام مخاطب چشمانش درشت شد و با تعجب به آن نگاه کرد، برایش باورکردنی نبود که پدرشوهرش بعد از پنج سال قطع ارتباط با آن ها، به او زنگ زده باشد.  

 

@tanha_rahe_narafte

یا صاحب الزمان

 

🌺زهرا کوچولو روی تخت با عروسکش بهار مشغول بازی بود.  

🌸زهرا دستی بر روی سر عروسکش کشید و پیش‌بند دور گردنش بست، گفت: «بهار خانم بیا غذابخور، مامان برات سوپ درست کرده، تازه میخوام بعدش ببرمت حموم گریه نکنیا.»

🌺لحظه ای مادر زهرا حس کرد زمین زیر پایش حرکت کرد، دستش را روی سرش گذاشت و نشست:« نکنه سرگیجه گرفتم چون از صبح تا حالا یِ سره وایسادم.»

🌸 با کمک صندلی از جایش بلند شد که یکدفعه شدیدتر از قبل زمین زیر پایش به لرزش افتاد.

☘️_وای خدای من زلزله زلزله! زهرا مامان کجایی؟

🌺با تمام توان و سرعتش خودش را به اتاق زهرا رساند. سقف هم شدیدا به لرزش افتاده بود، خاک بود که مرتب فرو‌می ریخت. مادر سریع زهرا را بغل کرد.

🌸_مامان چی شده؟ وایسا وایسا بهار خانم هم بیارم.

☘️_زود باش زهرا ،یا صاحب الزمان خودت کمک کن.

🌺حرکت زمین خیلی شدید تر شده بود انگار زمین هر چه عقده داشت می خواست یکدفعه خالی کند. مادر، زهرا را  محکم به خودش چسباند. سریع پله ها را پایین رفت و زهرا هم عروسکش را محکم به بغل گرفته بود.

🌸_مامان میترسم چرا این طوری شده؟

☘️_چیزی نیست عزیزم ، فقط بگو یا صاحب الزمان.

🌺_یا صاحب الزمان

🌸مادر تا به حیاط رسید، ساختمان فرو ریخت. زهرا که از ترس مثل بید می لرزید، دستش را روی چشم عروسکش گذاشت تا او بیشتر از این نترسد.

 

@tanha_rahe_narafte