🍃 گوشه مسجد نشسته بودم و مشغول تلاوت قرآن بودم. ابوعمر هیجان زده وارد مسجد شد و نَفَس‌زنان به مردم رو کرد و گفت: «شنیده‌اید که علی ابن موسی به دعوت امیرالمومنین مأمون، به توس می‌آید تا ولیعهد او شود!!! »
☘️همهمه‌ای بین مردم بلند شد. برخی تعجب می‌کردند و خبر را شایعه بنی عباسیان می‌دانستند. یکی می‌گفت مأمون می‌خواهد با حضور امام دهان مردم را ببندد و اعتراضات مردمی را سرکوب کند.
🍂بعضی کنایه و نیشخند می‌زدند که دیدید بالاخره آفتاب پشت ابر نماند و بنی‌هاشم هم طمع قدرتشان را نشان دادند! برخی هم آن را توطئه مأمون می‌دانستند تا ظلم‌های خود را به نام امام ثبت کند.
اما صدایی بیشتر از همه توجهم را جلب کرد: «تعجب نکنید! من‌که همیشه گفته بودم فریب دعوای بنی‌عباس و بنی‌هاشم را نخورید. هر دو به فکر منافع خودشان هستند! امروز علی ابن موسی منفعت را در همراهی بنی‌عباس می‌بیند! دست همه‌شان از بالا تا پایین در یک کاسه است! وگرنه اگر واقعا بنی عباس ظالم هستند و خلاف سنت رسول خدا عمل می‌کنند، چرا باید بزرگ بنی‌هاشم که ادعای امامت و رهبری الهی دارد، ولیعهدی ابن هارون را بپذیرد که لقمه‌اش را در خون مردم می‌زند؟ بیچاره ما که بازیچه قدرت‌طلبی و منفعت‌طلبی این جماعت شده‌ایم! »
🌾 دیگر نتوانستم در برابر این همه بی‌بصیرتی ساکت باشم، رگ‌های گردنم متورم و بدنم داغ شد. تلاوت قرآن را به پایان رساندم. خود را کنار منبر رساندم تا در دید مردم باشم. نگاهی به جمعیت کردم که با سخنان او به فکر فرو رفتند. عده‌ای لب خود را به دندان گرفته بودند و سر خود را به نشانه‌ی تأسف تکان می‌دادند. همهمه و پچ‌پچ از گوشه‌گوشه مسجد شنیده می‌شد. با صدای بلند گفتم: «ای بی‌بصیران چرا دروغ‌پراکنی و تهمت می‌زنید. آیه تطهیر در شأن همان عزیزی نازل شده که بی‌محابا پشت‌سر او حرف می‌زنید. ننگ‌تان باد. چگونه جرأت پیدا کرده‌اید در مورد آقایی سخن به دروغ بگویید که ثقل قرآن است.»
🍃لحظه‌ای سکوت کردم تا نفسی تازه کنم. همه‌ی نگاه‌ها به سوی من بود. دشمن جنگ روایت‌ها را شروع کرد تا مردم را بفریبد. عده‌ای از خواص هم نشسته‌اند و سکوت اختیار کرده‌اند.
☘️آه کشیدم و گفتم: «ای مردم به هوش باشید اگر این خبر حقیقت داشته باشد، امام علی‌بن‌موسی‌الرضا به اجبار مأمؤن پذیرفته است. اندکی صبر کنید تا واقعیت آشکار گردد.»
🌾مردم سرهای خود را در تصدیق حرف‌هایم تکان دادند. خیالم راحت شد که روایت درست را به گوش مردم رساندم. ته دل خوشحال بودم که قدمی هر چند کوچک در جهت یاری امام برداشتم. وقت اذان شد. خود را به کنار ستون رساندم تا دو رکعت نماز شکر به جا آورم.
