🍃احساس می کردم هیچ کس مرا به اندازه حمید دوست ندارد. اصلاً دوست داشتنش نوع دیگری بود. هیچ وقت مرا به خاطر خودش نمی خواست. دوست داشتنش دنیایی و زمینی نبود. مثل مادری بود که می خواست بچه اش خوب تربیت شود. همیشه به خوب شدن من می اندیشید.
☘️گاهی که می خواست از من انتقاد کند. سجاده اش را پهن می کرد. نماز می خواند. با آن قد بلند و سر خمیده‌اش آنقدر سر سجاده می‌نشست که حدس میزنم دارد با خودش تسویه حساب می کند.
🌸می‌فهمیدم که می‌خواهد نکته ای را تذکر دهد. مثل بچه ای که می داند می خواهد تنبیه شود، می رفتم منتظر می‌نشستم تا حرفش را بزند.
🔸این اواخر هر بار نمازش طولانی می شد، مثل بچه های شلوغ و منتظر تنبیه، می رفتم می نشستم تا بیاید از شلوغ کاری‌هایم به خودم شکایت کند.
راوی: فاطمیه امیرانی؛ همسر شهید
📚به مجنون گفتم زنده بمان؛ حمید باکری،نویسنده: فرهاد خضری،صفحه ۱۳ و ۲۸
