نیاز معنوی
🍃نور خورشید تیر ماه از پشت پرده حریر شکلاتی رنگ به داخل اتاق می تابید. باد ملایم پنکه دامن پرده را به رقص در آورده بود. صدای زنگ خانه بلند شد. نسترن در را باز کرد. زهرا وارد پذیرایی شد.کیفش را کنار پایه‌ی مبل گذاشت. چادر مشکی اش را روی دسته آن انداخت. علی سه ساله پسر جاری‌اش به سمت او رفت. اما زهرا او را به آغوش نکشید و حتی نبوسید.
✨_چای بریزم؟ زهراجان، چرا ناراحتی؟
🍃_ باشه، بهت میگم.
🌸بعد از این که سفره ناهار را جمع کردند و ساعتی گذشت. نسترن بالش آورد. پسرش را که مشغول بازی با اسباب بازی‌هایش بود، صدا زد. علی بر روی پاهای مادر دراز کشید. وقتی خوابش سنگین شد. نسترن آرام او را روی تشک خواباند.
☘️_زهرا! چی شده؟
🌱بغض گلوی زهرا را فشار می‌داد که بی اختیار قطرات اشک مانند مروارید برگونه ها‌یش غلتید. نسترن آب آورد.
💥_گریه نکن!
🍃_ مسعود رفتارش عوض شده، با هر چیزی سریع از کوره در میره. میگه پاشو برو خونه بابات تا تکلیف تو روشن کنم.
🌺_ آروم و قوی باش!
💫_ببین! ما سال ۵۹ ازدواج کردیم. تو سه سال بعد از ما ازدواج کردی، یه پسر داری. من چی؟ دوا و دکتر هم کردم ولی بچه دار نشدم.
🌿_غصه نخور، دوا و دکتر به کنار، نذر کن! ان شاءالله دامنت سبز بشه.
🌾نسترن دست زهرا را گرفت: «بلند شو ... عصر سه شنبه‌ست ... بیا دعای توسل بخونیم.»
🌟به سمت آشپزخانه رفتند، وضو گرفتند. سجاده پهن کردند و نماز امام زمان (عج) خواندند. به حضرت حجت ابن الحسن (صلوات‌الله علیه) متوسل شدند. در حالی که اشک می ریختند با دل‌های مضطرشان ناله می‌زدند؛ یا ابا صالح المهدی ادرکنی (عج).
🌺زهرا بعد از سال‌ها حسرت مادر شدن؛ اولین ماه بهار (۱۳۷۵) همراه مسعود راهی بیمارستان شد. زهرا در دلش غرق راز و نیاز با خدای سبحان بود.
