مادر
کناره پنجره نشسته بود و به ستاره های درخشانی که به او چشمک می زدند،
نگاه می کرد. شب را دوست داشت. چرا که یک حس آرامش به او هدیه می کرد.
به یاد روزهای خوش کودکی اش افتاد که مادر قربان صدقه اش می رفت. تا جایی
که همیشه هوای او را بیشتر از پسرها داشت. وقتی هم آن ها اعتراض می کردند، کلی
روایت و حدیث می آورد که دختر مثل گل است. حساس و لطیف. از گل کمتر
نباید به او گفت. حتی اول هدیه او را می داد و بعد به سراغ برادرانش می رفت.
چه روزهای شیرینی بود آن روزها، با این حرف های مادر احساس خوشایندی
به او دست می داد. وقتی هم که مادر به زیبایی صدایش می کرد قند توی دلش
آب می شد. دخترکم، نازنینکم ... یک حس شادی و شعف به او دست می داد.
خدا او را ببخشد با اینکه صدای مادر را می شنید؛ اما جواب مادر را دیر می داد.
دوست داشت آن شادی ادامه داشته باشد.
آهی سوزناک کشید و با خود گفت: چه زود سایه مادر از سرم برداشته شد. چه
زود بی مادر شدم. بغض راه گلویش را بسته بود. قطرات اشک مثل سیل، روانه
گونه های سرخش شده بود.
به یاد آورد آن لحظه ای که برادر به او خبر داده بود حال مادر خوب نیست کاش
خودت را برسانی. با آمدن همسرش به خانه و شنیدن ماجرا با عجله راهی سفر شدند.
متأسفانه وقتی به مقصد رسیدند، که دیگر دیر شده بود، مادر تنهایش گذاشته بود. آرزو
می کرد که ای کاش یکبار دیگر صدایش را می شنید که او را صدا می کرد.
پیامبر اعظم-صلی الله علیه و آله و سلم-:
خَیْرُ اَوْلادِکُمْ اَلْبَناتُ؛ بهترین فرزندان شما دختران هستند.
منبع: مستدرک الوسائل، ج15، ص116، ح17708
