درد آوارگی
🍃جنگ بود و درد و آوارگی. حسین با چشمانی خسته و دستانی خاکی و لباسهای پاره شده‌اش کوچه پس کوچه‌های شهر را طی می‌کرد و به دنبال خانواده‌اش می گشت؛ هیچ جایی سالم نمانده بود.
🌾 آهی از ته قلبش کشید چشمانش تر شد. همین طور که می‌رفت؛ به یک کتابخانه رسید که البته اتاق کوچکی در گوشه ی نزدیک پارک بود. کمی نزدیک شد، با خود گفت: «چقدر کتاب! حیف کتاب‌ها که پاره شدند، حیف که بچه‌ای نیست تا اونها را بخونه.»
✨اشک از چشمانش سرازیر شد. به داخل رفت، بر روی چهارپایه گوشه‌ی اتاق نشست، با گوشه‌ی آستینش اشک هایش را پاک کرد. دستان استخوانی و ضعیفش را به سمت کتابی برد که تقریباً آخرهای جانش و پاره شده بود. همین طور که برگه های آن کتاب را ورق می زد؛ به فصلی رسید که در آن در مورد ویژگی‌های دولت امام زمان (عج) و زندگی در دولت امام زمان(عج) گفته بود.
☘️اشک هایش سرازیر شد و هق هق گریه‌هایش شانه‌هایش را به لرزه انداخت. همین طور که گریه می‌کرد نگاهی به آسمان کرد و آرزو کرد: «ای کاش! امام زمان(عج) زودتر ظهور می‌کرد و مدینه فاضله امام زمان (عج) را می دیدیم.»
