جادوی مدادرنگی‌ها
🍃نگاهی به مداد رنگی‌های کوتوله‌اش انداخت و به جامدادی صورتی زهرا خیره شد که هر گوشه‌اش را فشار می‌داد، دری باز می شد. زهرا مداد رنگی‌های قد بلند و اکلیلی اش را بالای میز چید. مینا زیر چشمی به آنها نگاه کرد و آه کشید.
🌾دستش را درون جامدادی‌اش کرد؛ مداد آبی را برداشت و میان انگشتانش آن را مخفی کرد و روی دفتر نقاشی‌اش خیمه زد. نقاش اش را به همین شکل رنگ کرد و نگذاشت کسی متوجه مداد رنگی‌هایش شود. زنگ کلاس را زدند. زهرا به همراه بهار و مریم به سمت حیاط دویدند. کلاس سریع از بچه‌ها خالی شد.
💫 مینا خیره به نقاشی‌اش از جایش تکان نخورده بود. با صدای خنده بچه‌ها چشم از نقاشی‌اش برداشت و خیره‌ی مداد رنگی‌های خوش قد و بالای زهرا شد.
🍀مینا به در اتاق نگاهی انداخت. با چشمانی لرزان و قلبی که مثل گنجشک می‌زد، دستش را جلو برد و به مدادرنگی‌ها زهرا چنگ انداخت و آنها را درون کیف خودش انداخت. دوباره سریع دستش را پیش برد تا بقیه مدادها را بردارد و نیم نگاهی به در کلاس انداخت که با خانم معلم چشم تو چشم شد.
🌺دست مینا همانطور میان زمین و هوا خشک ماند. ضربان قلبش را در دهانش احساس می‌کرد. آب دهانش را قورت داد. خانم معلم خیره به دست مینا گفت: « کسی رو ندیدی بیاد تو کلاس و بره؟ ... آخه یکی وسایل بچه ها را بدون اجازشون برداشته.»
🍃مینا با صدای لرزان گفت: « نَ... نَدیدم... کسی... بیاد» خانم معلم به صورت مینا لبخند زد: «باشه، پس تو که حالا اینجا هستی مواظب وسایل بچه‌ها باش.» مینا سرش را پایین انداخت، آرام گفت: «چشم.»
✨خانم معلم سرش را تکان داد و رفت. مینا مشت عرق کرده دور مداد رنگی‌ها را باز کرد. نفس عمیقی کشید و سریع مداد رنگی‌های زهرا را از کیفش بیرون آورد و سر جایش گذاشت. به کل کلاس نگاهی انداخت و دوباره سرش را به زیر انداخت.
