قلم بنویس
قلم بنویس ای قلم از او بنویس برای او بنویس
یادت هست زمانی خالق هستی به تو قسم خورد؟ از آن زمان بود که تو ارزش یافتی. به بی نهایت که رسیدی و نسبتت با او گره خورد عزیز شده ای.
حال که این قیمت را پیدا کرده ای، حال که ارزشی شده ای، بهایش را باید بپردازی. سپاس این رحمت الهی گفتن از اوست.
بگو نور است و فرزند نور
بگو همه هستی را خدا برای او آفرید.
بگو اگر او نباشد حتی زمین هم طاقت بر جا ماندن ندارد و اهلش را می بلعد.
قلم خاموش ننشین اگر چنین کنی جفا کرده ای.
در حق عزیزترین های عالم بنویس
بنویس که چگونه خود منتظر است و دیگران منتظرش. بنویس چگونه منجی است و دیگران منجی اویند. باز هم بنویس، بگو که مادرش هزاران سال است که منتظر است؛ از همان پشت در که او را صدا زد هنوز چشم به راه آمدنش است. بگو که چگونه تمام کائنات برای آمدنش لحظه شماری می کنند. نمی دانم چه شده است که آمدنش به طول کشیده است؟ چه شده است که خدا بندگانش را لایق آمدنش نمی داند؟
قلم باید در این فراق جانسوز بسوزی، خاکستر شوی، پودر شوی باید نیست شوی.
ن وَالْقَلَمِ وَمَا یَسْطُرُونَ؛ سوگند به قلم و آنچه با قلم مى نویسند. (قلم/ 1)
ابو حمزه می گوید: خدمت امام صادق(علیه السلام) عرض کردم: آیا زمین بدون وجود امام باقی می ماند؟ فرمود: لولا الحجة لساخت الارض بأهلها؛ «اگر زمین بی امام گردد فرو خواهد رفت.»
منبع: اصول کافی، (ج1، ص334)
