خانواده بهشتی
در یک خانواده نه تنها رفتار عملی؛ بلکه رفتار قولی هم از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. درست است که رفتار عملی در رتبه ای به مراتب بالاتر قرار دارد؛ ولی باید گفت رفتار عملی در پی رفتار قولی شکل می گیرد. پس در کنار محبت غیر کلامی، محبت کلامی نیز از اهمیت خاصی برخوردار است. هر چه قدر کلام نیکوتر باشد، رفتار شایسته تر است. بنابراین والدین باید سرلوحه زندگی خود را بر پایه محبت کلامی قرار دهند، هم در خصوص وجود این رفتار قولی در بین خودشان و مهم تر از آن نسبت به فرزندانشان. نمونه کامل و الگوی شایسته این نوع رفتار، در زندگی سراسر نور و برکت حضرت علی-علیه السلام- و فاطمه زهرا - سلام الله علیها- به چشم می خورد. در این خانواده سراسر نور، نمونه هایی از محبت های غیرکلامی؛ همچون بوسیدن، نوازش کردن، در آغوش کشیدن و نگاه از روی محبت به فرزندان را می توان مشاهده کرد. و اما محبت های کلامی؛ همچون زیبا صدا کردن اعضای خانواده نسبت به یکدیگر را نیز می توان به صورت مکرر مشاهده نمود. به خصوص پدر و مادر، کودکان را به شکل زیبا با لقب های نیکو صدا می کردند. نمونه ای از آن را در حدیث شریف کساء می خوانیم که حضرت زهرای اطهر-سلام الله علیها- فرزندانش امام حسن و حسین (علیهماالسلام) را به گونه ای زیبا، قُرَّةَ عَینی(نور دیده ام) و ثَمَرَةَ فُؤادی(میوه دلم) صدا می زدند. إن شاءالله والدین، رفتار زیبا و نیکوی اهل بیت(علیهم السلام) را با فرزندانشان، الگوی خود قرار دهند. تا زندگی شیرین و زیبایی خلق کنند.
