بانو، ملکه تو هستی.
کسی که در زمانه‌ی زنده به گور کردن دختران، بزرگترین کاروان تجاری از آن او بود.
کسی که در زمانه‌ای که دختران، ارزش وجودی نداشتند، دو خواهرزاده را رشد داد و تربیت کرد.
چنان گوهر وجودی خویش را تعالی بخشیدی که شایستهی همسری، بهترین خلق خدا شدی و آنقدر فرهیخته و رشد‌یافته بودی که بی لکنت ازعشق آسمانیت به محمدامین، سخن گفتی.
بانوی با عظمت!
مادر بهترین دختر دو عالم!
چقدر روح رشد یافته‌ای داشتی که در اولین لحظات برخورد با شانه‌های لرزان محمدامین، پس ازنبوت، ایمان آوردی! گویا در نگاهش، هر آنچه بر او گذشته بود، دیدی و با اوخواندی. چنان در عشق پیامبر ذوب شدی که از هیچ مضایقه نکردی. تمام داشته ات را در راه اسلام نهادی تا جایی‌که برای خودت کفن هم نماند.
ما امروز با ۱۴۰۰سال فاصله، همچنان بر خوان مادری تو نشسته ایم. الحق که شایستگی مادری فاطمه و جده بودن برای حسن و حسین را داشتی. آن همه تعریف و تمجید پیامبر که تا بود، بود.
الحق که ملکه‌ی قلب او بودی و شایستهی این مقام.
بانوی عالم!
امروز از ورای قرنها، با تو سخن می‌گوییم وچنگ در دامن کبریایی ات می‌زنیم.
ای مادر خوبیها!
زن امروز اگر بیشتر از زمانه‌ی جاهلیت، دشمن نداشته باشد، کمتر ندارد و دستاویزی جز سایه‌ی مادرانه‌ای، برایش متصور نیست. دستگیر بانوان ما باش. همانند تمام سالهای شعب، که دستگیر عشق پاک دو عالم بودی.
تا در گردنه‌های پیچیده و سخت، در لغزشگاه‌ها نلغزیم و نمانیم.
