از بیست روزه‌گی مادر را می‌شناخت و کنارش آرام بود. مادر هم وقتی می‌خواست عبدالله را شیر دهد، بسم الله می‌گفت و از اول تا آخر شیر خوردنش یا حسین از لبش نمی‌افتاد.
روزی هم که می‌خواست او را به مدرسه بفرستد از زیر قرآن ردش کرد و آیه «رَبِّ اشْرَحْ لی صَدْری (طه ۲۵)»را برایش خواند. روزهای امتحانی هم همین رویه را داشت.»
📚کتاب یادگاران، ج۵، چاپ دوم ۱۳۸۸، ناشر روایت فتح، خاطره سه و هفت
