حسین و دوستش علی از مدتها قبل، دوستان صمیمی بودند. دوستی آن دو در کلاس های معرفتی مهدویت به وجود آمده بود. روحانی محله شان آن کلاس ها را برایشان می گذاشت.آنها هر روز با شوق و ذوق فراوان در این کلاس ها حاضر می شدند و اطلاعات تازه ای به دست می آوردند.
حسین دنبال دوستش علی رفت. با هم به کلاس معرفتی مهدویت رفتند. هنگامی رسیدند هنوز آقای روحانی نیامده بود. آنها بی صبرانه و مشتاقانه چشمانشان را به در کلاس دوخته بودند تا اینکه آقای روحانی با لبخند همیشگی اش وارد شد.
کتابچه حدیثی را روی میز گذاشت. با تک تک بچه ها سلام و احوالپرسی کرد. بعد گفت: «بیاید با هم دعای فرج را بخوانیم.»
بعد از خواندن دعای فرج به سروقت کتابچه حدیثی رفت. گفت: «بچه ها می دانستید چرا قائم را مهدی می خوانند؟»
همه یک صدا گفتند: «نه آقای روحانی !»
گفت: «زمانی می آید که دین گم می شود و هر کسی هر طوری که دوست داشته باشد از دین بحث می کند، چیزهای جدید به دین وارد می کند، چیزهایی که به نام دین نیست می گوید از دین است به این دلیل مهدی می گویند چون به دینی که گم شده مردم را هدایت می کند.»
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ علیه‌السلام قَال: … إِنَّمَا سُمِّیَ الْقَائِمُ مَهْدِیّاً لِأَنَّهُ یَهْدِی إِلَى أَمْرٍ قَدْ ضَلُّوا عَنْهُ وَ سُمِّیَ بِالْقَائِمِ لِقِیَامِهِ بِالْحَقِّ.
📚 ارشاد، شیخ مفید، ج٢، ص383
