یکی از اصول تربیتی بر مبنای تعالیم سوره یوسف، اصل تغافل در تربیت است. تغافل به معنای نادیده گرفتن و چشم پوشی کردن است. البته تغافل نباید به جرأت و جسارت متعلم بیانجامد.
یکی از خطرناک ترین لحظات در تربیت، آن است که فرزند یا متعلم خود را از پوشاندن خطا و عیوبش بی نیاز ببیند و تغافل تدبیری برای پیشگیری از وقوع چنین حادثه ایست.
برادران حضرت یوسف بعد از اینکه نقشه ی سوء خود را علیه یوسف، عملی ساختند. گریان و پریشان به پیش پدر بازگشتند. آنها ادعا کردند که یوسف را گرگ خورده است.
در اینجا حضرت یعقوب که خبر مرگ فرزند پاک و دلبندش را می شنود، خشم خود را کنترل کرده و تنها به گفتن جمله ای در مذمت پیروی از هوای نفس، بسنده می کند. می فرماید: بَل سَوَّلَت لَکُم أَنفُسُکُم أَمراً(یوسف،18)
معنای پاسخ او اینکه است که: قضیه اینطور که شما می گویید نیست؛ بلکه نفس شما در این موضوع، شما را به وسوسه انداخته است.
آن گاه اضافه کرد که : من صبری جمیل در پیش می گیرم. یعنی شما را مؤاخذه ننموده، در مقام انتقام بر نمی‌آیم. بلکه خشم خود را به تمام معنی فرو می‌برم.
