صف

صدای شکستن شیشه‌ لای چشم‌های خمار وحید را باز کرد. فرشاد از میان دندان های بر هم فشرده اش گفت:« خوابیدی؟ تمام زندگیمون داره می گنده، باید همه را بریزیم دور »

وحید گردنش را خاراند و چشم بست، گفت: « چی کار کنم؟ بلند شم مثل تو بشکونمشون» فرشاد صندلی وحید را محکم تکان داد. وحید با چشم‌های گرد از جایش پرید و به سمت در مغازه دوید. فرشاد خنده اش را خورد و با صدای کلفت گفت :« نترس زلزله نیومده.»

☘وحید با اخم روی صندلی خودش را رها کرد و گفت: «چته تو، خوابم پرید.» فرشاد مشت روی میز زد و گفت:« یِ نگاه به موادغذایی مونده و تاریخ گذشتمون انداختی، اینجا بازاره و کلی آدم میاد و میره ، چرا هیچی نمی فروشی؟»

وحید به چشم های سیاه فرشاد خیره شد و گفت :« تا موقعی که اونطرف بازاریا هستند ما کاسب نیستیم.» فرشاد به راه باریک و مارپیچ بازار نگاه کرد، گفت:« کدوم مغازه رو میگی؟» وحید پاهایش را روی میز گذاشت و گفت:« وقتی دیر به دیر میای بایدم ندیده باشی، مغازه سر پیچ پایینه، برو ببین. » دوباره چشم هایش را بست.

فرشاد زیر لب تنبل و بی عرضه ای نثار وحید کرد و رفت. چند متری پایین تر دم مغازه ای مردم پشت به پشت هم ایستاده بودند. سرک کشید، چیزی ندید، به بهانه خرید ایستاد. از مرد لاغر و خمیده جلویی پرسید:« چه خبره؟» مرد بر گشت و گفت:« هیچی، خلق الله وایسادن خرید می کنن.»

☘فرشاد ابرو بالا انداخت و گفت:« این همه مغازه مگه مجبورین دم این مغازه صف بکشین؟» مرد به سر تا پای فرشاد نگاه کرد و گفت:« بله از ما بهترون می تونن برند از مغازه هایی که دوبل و سوبل رو قیمتشون می کشند خرید کنند، ما هم میایم از با مرام و خوش انصافا خرید می کنیم ، تو این دوره زمونه که همه مار خوردند و افعی شدند و دنبال دزدی و کلاه گذاشتن سر مردمند، این بنده های خدا منصفانه می گیرند و زیادم میدند.»

مرد کیسه اش را دست به دست کرد، نگاهی به جمعیت و ساعتش انداخت و از صف خارج شد. فرشاد کم مانده بود، شاخ در بیاورد، پرسید:« پس کجا داری میری؟» مرد با لبخند گفت: « نوبم نمیشه، میرم بعد نماز میام.» فرشاد نیشخند زد و گفت:« نمازت دیر نمیشه، ولی اگه بری فکر نکنم چیزی بمونه که بتونی بخری.»

مرد گفت:« میمونه چون صاحب مغازه هم میره نماز.»

 

@tanha_rahe_narafte

سایه گذشته

با دستان لرزانش گوشی را روی تلفن گذاشت. اشک، کویر خشک صورتش را آبیاری کرد. دست روی زانویش گذاشت و بلند شد. تیلیک تیلیک صدای زانو و سایش استخوان هایش خم به ابروهایش نیاورد. پشت پنجره قدی ایستاد. در وصله پینه شده با ضد زنگ خانه دیگر رنگ و لعاب پنجاه سال قبلش را نداشت.

☘تن خشک و پوسته پوسته شده درختان باغچه، با وزیدن نسیم بهاری صدای قهقهه خنده سیاوش و سارا را موقع بازی مثل ضبط برای مهری پخش کردند و او را با خود به سال ها‌ی دور بردند.

در سالن را به هم کوبید و رعشه بر تن شیشه ها انداخت. سارا و سیاوش دو طرف حوض ایستاده بودند و مشت، مشت آب به سوی هم می پاشیدند و تن نازک و برگ‌های سبز درختان هم از این بزم شادی، تر و تازه می شدند. مهری با صدای بلند گفت: « بستونه ، دوباره چشم منو دور دیدین، برین تو اتاق‌هاتون به کاراتون برسین، صدا هم ازتون درنیاد.»

سیاوش اخم کرد و به سمت در خانه رفت، در را باز کرد و گفت: « هیچ وقت نیستی، وقتی هم که هستی، همش میگی ساکت باشین و نمیذاری بازی کنیم.» در را به هم کوبید و رفت. سارا مثل موش آب کشیده گوشه حیاط ایستاده بود، با رفتن سیاوش به سمت اتاقش دوید.

مهری روی رگ‌ها و استخوان‌های بیرون زده دستش کوبید. بعد مرگ رحیم، رفت و آمد بچه ها و نوه‌ها یواش یواش کم و کمتر شد. سارا چیزی برای گفتن با او نداشت. دست به دیوار گرفت و به سمت تختش چرخید، رباط زانویش پاره شد، استخوان هایش روی هم سر خورد و مهری با صورت روی زمین افتاد.

 

@tanha_rahe_narafte

عکس برگردان

کتاب و دفترهای حمید مثل لشکر شکست خورده در هر گوشه اتاق افتاده بودند. مادر با دیدن وضع اتاق اخم کرد. مریم از اتاقش خارج شد.

مادر با صدای بلند رو به مریم گفت: « اتاقتو بیام ببینم؟» مریم چشمان سیاه کوچکش را گرد کرد. با تکان دادن سرش مادر را به اتاق دعوت کرد.

☘حمید ماشین پلیسش را به ماشین مسابقه ایش کوبید. مادر با صدای بلند گفت:« آفرین همه چیز سرجای خودشه. بدو بیا که جایزتو بهت بدم.»

حمید گردنش را مثل اردک دراز کرد. مادر به آشپزخانه رفت. دو بسته عکس برگردان حیوانات و گل ها به مریم داد.

حمید به خروس نشسته پایین عکس برگردان نگاه کرد. قرار بود بالای دفترش بشیند. خرس سیاهش را با تمام حیوانات جنگل پخش در گل های قالی را یک به یک برداشت و داخل سبد اسباب بازی ها ریخت.


 

@tanha_rahe_narafte

کیسه زر

 

🌺غرغرهایش از پشت دیوارهای کاهگلی عبور کرد و به گوش عمران رسید. اخم هایش را درهم کرد:« باز شروع شد.» 

🌸خش خش پای حمیرا روی حصیر را شنید. به تیغه دیوار تکیه داد:« آخه تو چیت کمتره از رحمانه؟ » عمران از جایش بلند شد و اتاق را ترک کرد. 

☘️حمیرا در پناه سایه ایوان ایستاد با صدای بلند گفت:« چرا به اون اتاق سر نمی زنی، از چی فرار می کنی؟ بیا ببین.»

🌺 عمران عبایش را روی شانه هایش صاف کرد. حمیرا دستش را کشید و به سمت اتاق برد:« ببین این اوضاع پسرمونه، مثل ی ِتیکه گوشت اینجا افتاده، برو لوشون بده و با پولش بچه را از این فلاکت نجات بده .»

🌸 عمران به پاهای لاغر و استخوانی پسرش نگاه کرد. چشم دزدید. دستش را از قفل انگشتان حمیرا بیرون کشید و با قدم های تند از در چوبی خانه خارج شد. 

☘️میان بازار پر سر و صدا خودش را به پرسیدن قیمت اجناس سرگرم کرد. ذهنش را به دیدن رنگ های خوش رنگ پارچه ها دعوت می کرد تا از نقش بستن تصویر آزاردهنده دو سال اخیرش فرار کند. از کوچه ای به کوچه دیگر رفت. جلوی عمارت ایستاد. چند قدم به سمت عمارت پیش رفت. جرینگ، جرینگ سکه ها در گوشش صدا کرد. قدم های بعدی را محکم برداشت. آب گلویش را قورت داد. با دستان  خیس از عرق عبایش را صاف کرد. سنگینی عبایش پاهایش را لرزاند . با خودش گفت:« چه می کنی، خیانت؟»

🌺 نگهبان دم عمارت با چشمان سیاهش به او زل زده بود و دسته شمشیرش را می فشرد. عمران آرام چرخید، از کوچه های باریک مثل باد گذشت. چند بار مسیرش را عوض کرد تا مطمئن شود کسی تعقیبش نمی کند. خیره به پیچ کوچه در را کوبید. به محض باز شدن در به دورن خانه پرید. نامه ها را از جیب عبایش بیرون آورد و به مرد سپیدموی مقابلش گفت:«این نامه های مردم را به دست امام برسانید.» 

🌸مرد، نامه ها را گرفت. عمران خیره به صورت پر نور مرد لحظه دستگیری‌اش را تجسم کرد. مرد با گفتن لقمه نانی مهمان من باشید، عمران را به خود آورد. عمران سر به زیر انداخت، باید  می رفت. دعوت مرد را نپذیرفت، خواست بگوید که لیاقت این کار را ندارد. هنوز دهان باز نکرده، مرد کیسه ای به دست عمران  داد و گفت:« این کیسه را به دستم رساندند و گفتند که  امام این را برای تو داده اند و گفتند به کارت ادامه بده.»

☘️ بدنش لرزید. با دستانی بی جان کیسه را گرفت و درش را باز  کرد، برق سکه های زر در چشمانش نمایان شد. لبخند بر لبش نشکفته، خشکید. او می خواست ، یاران امام را لو دهد. میان گفتن و نگفتن ، پذیرفتن و نپذیرفتن مانده بود که مرد دست بر روی شانه اش گذاشت و گفت:« برو، امام  به همه چیز آگاهه.» 

 

 

@tanha_rahe_narafte