بازی برای کودکان به عنوان یک نیاز اساسی امروزه مطرح می شود که کودکان نقش های مختلف راتمرین می نمایند و از این طریق زندگی اجتمعای را یاد می گیرند و تجربه های جدید را اخذ می کنند.
جابر می گوید: نزد پیامبر (صلی الله علیه و آله) رفتم در حالی که حسن و حسین (ع) را بر پشت خود سوار کرده بود و چهار دست و پا راه می رفت و می گفت: شتر شما چه شتر خوبی است و شما چه سواران خوبی هستید.
منبع:بحارالانوار، ج ۴۳، ص۲۸۵
حضرت زینب سلام الله علیها علاقه زیادی به مادرشان داشتند.در تمام لحظات زندگی از ایشان الگوبرداری کردند.مثل مادرشان یک فاطمه ی به تمام معنا بودند. زبانحال آن بانو در فراق مادر بیانگر شدت علاقه ایشان است.
پس از مصیبت در، در بدر شدم، مادر
همین که از خبرت با خبر شدم مادر
نوشته اند: چهل تن به یک نفر من هم
اسیر صورت آن یک نفر شدم مادر
میان شعله ی آتش چه آمده به رخت
که من ز داغ رخت شعله ور شدم مادر؟
چه آمده به سرت ؟ باز چهره پوشاندی
دوباره زخمی زخم بصر شدم مادر؟
حسن نگاه به دیوار خانه می نالد:
شهید روضه ی مسمار در شدم مادر
نشسته ام .. که تو شب ها دگر نمی خوابی
شکسته ام ز غمت، پیر تر شدم مادر
سروده: حسن لطفی
امام حسین علیه السلام به خواست، علاقه و حسّ زیبایى دوستى همسرش، توجّه خاصّى می نمود و برخى اوقات به همین خاطر با انتقادات اصحاب و دوستان خود رو به رو می شد؛ ولى به خواستِ طبیعى و مشروع همسر خویش احترام می گذاشت.
جابر از امام باقر علیه السلام نقل می کند: عدّه اى بر امام حسین علیه السلام وارد شدند؛ ناگاه فرش هاى گران قیمت و پشتی هاى فاخر و زیبا را در منزل آن حضرت مشاهده نمودند. عرض کردند: اى فرزند رسول خدا! ما در منزل شما وسایل و چیزهایى مشاهده می کنیم که ناخوشایند ماست. (وجود این وسایل در منزل شما را، مناسب نمی دانیم.)
حضرت فرمود: اِنّا نتزوِّج النّساءَ فنُعطیهنّ مهورهنَّ فیشترین ما شئنَ لَیس لَنا منه شىءٌ؛
ما بعد از ازدواج، مهریه همسرانمان را پرداخت می کنیم و آنها هر چه دوست داشتند، براى خود خریدارى مى کنند. هیچ یک از وسایلى که مشاهده نمودید، از آنِ ما نیست.
منبع:کافى، ج ۶، ص ۴۷۶، ح ۱
یکی از بهترین روش‌های پرورش درست عواطف کودک، نوازش و ابراز محبت به آنان است؛ زیرا همان‌گونه که کودک به غذاهای جسمی نیاز دارد، به غذاهای روحی نیز نیازمند است و مهربانی با وی، بهترین غذای روحی برای کودک است؛ زیرا کودک از بوسیدن، بوییدن و در آغوش‌گرفتن خشنود می‌شود و لذت می‌برد. پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) افزون بر دستورهایی که در این باره به پیروان خود می‌داد، در عمل به آنها نیز پیشگام بود.
ابن‌عباس می‌گوید: «نزد پیامبر بودم. فرزندش ابراهیم بر زانوی چپش و امام حسین (علیه‌السّلام) بر زانوی راستش قرار داشت. آن حضرت گاهی ابراهیم را می بوسید و گاهی امام حسین (علیه‌السّلام) را می‌بوسید.»
منبع:ابن شهرآشوب، محمد بن علی، مناقب آل ابی‌طالب، ج۳، ص۲۳4
رباب از امام حسین علیه السلام داراى دو فرزند عالى مقام یکى دختر به نام سکینه و یکى پسر به نام عبدالله یا على اصغر شد.
وفادارى و صفاى حضرت رباب نسبت به حضرت سیدالشهداء در حد فوق تصور بود تا جائى که حضرت حسین علیه السلام از اظهار و اعلام این وفادارى و صمیمیت به زبان نثر و شعر دریغ نمى کرد:1
«لَعَمْرُک اِنِّنی لَاُحِبُّ دارا
تَحُلُّ بها سکینةُ و الربابُ
اُحبِّهما وَ اَبْدُلُ جُلَّ حالی
وَ لَیْسَ لِلاَئمی فیها عِتابُ؛2
به جانت سوگند من خانه اى که در آن سکینه و رباب اقامت دارند دوست دارم. آنان را دوست دارم و همه ثروتم را به پاى آنان مى ریزم و هیچ سرزنش کنندهاى نیاید مرا در این زمینه سرزنش کند.»
1-تفسیر حکیم، ج۶، ص۲۶۰
۲- البدایه و النهایه ،ج۸ ،ص۲۱۲
دلیل ملقب شدن به امّ‌ابیها
شما ببینید حضرت فاطمه(سلام‌اللَّه‌علیها) چگونه زندگی کرده است! تا قبل از ازدواج که دخترکی بود، با آن پدرِ به این عظمت کاری کرد که کنیه‌اش را امّ‌ابیها (مادر پدر) گذاشتند.
در آن زمان، پیامبر رحمت و نور، پدیدآورنده‌ی دنیای نو و رهبر و فرمانده‌ی عظیم آن انقلاب جهانی (انقلابی که باید تا ابد بماند) در حال برافراشتن پرچم اسلام بود.
بی‌خود که نمی‌گویند امّ ابیها! نامیدن آن حضرت به این کنیه، به دلیل خدمت و کار و مجاهدت و تلاش اوست. آن حضرت چه در دوران مکه، چه در دوران شعب ابی طالب (با آن‌همه سختیهاکه داشت) و چه آن هنگام که مادرش خدیجه از دنیا رفت و پیغمبر را تنها گذاشت، در کنار و غمخوار پدر بود.
دلِ پیغمبر در مدّت کوتاهی با دو حادثه‌ی وفات خدیجه و وفات ابی‌طالب شکست. به فاصله‌ی کمی این دو شخصیّت از دست پیغمبر رفتند و پیغمبر احساس تنهایی کرد. فاطمه‌ی زهرا سلام‌اللَّه‌علیها در آن روزها قدبرافراشت و با دستهای کوچک خود غبار محنت را از چهره‌ی پیغمبر زدود. امّ‌ابیها؛ تسلّی بخش پیغمبر. این کُنیت از آن ایام نشأت گرفت.
بیانات مقام معظم رهبری در دیدار جمعی از مداحان،۱۳۷۳/۰۹/۰۳
امام باقر ـ علیه السلام ـ خود را برای همسرش مرتب می‌نمود.
مردی بنام حسن زیات گوید: من و دوستم نزد حضرت امام محمد باقر علیه‌السلام رفتیم، حضرت را دیدیم که در اتاقی مرتب و زینت شده نشسته با لباسی زیبا و چشمها را سرمه کشیده و محاسن خویش را خوشبو نموده است، سؤالاتی داشتم پرسیدیم، وقتی خواستیم برویم حضرت به من فرمود:
فردا تو و رفیقت بیائید پیش من، عرض کردم به چشم فدایت شوم، فردا که خدمت حضرت رسیدیم، دیدم که – برعکس دیروز- حضرت در اتاقی نشسته که جز حصیر در آن نیست، و لباس ضخیمی هم پوشیده است، حضرت به رفیق من فرمود: ای برادر اهل بصره، تو دیروز که نزد من آمدی، من در اتاق همسرم بودم، دیروز موعد او بود، اتاق هم اتاق او، اثاث همه ی اثاث او بود، او خود را برای من زینت کرده بود، من هم بایست متقابلاً خود را برایش زینت میکردم، سپس فرمود: در دلت چیزی «شبهه‌ای» نیاید.
رفیقم عرض کرد: فدایت شوم در دلم چیزی خطور کرد اما همین حالا بخدا هر چه بود بر طرف شد و دانستم که حق همان است که فرمودی.
(یعنی مبادا کسانی بخاطر برداشت نابجا معنویت و زهد، از آراستن خود و لذّت جوئی حلال امتناع کنند.)
قاموس الرجال،ج 3، ص 239
یکی از شیوه‌های رفتاری رسول خدا _صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلم_ با کودکان این بود که به آنان هدایایی می‌داد.
در برخی از روایات نقل شده است که مردی نزد پیامبر آمد و گفت: ای رسول خدا! بچه آهویی را شکار کرده‌ام. آن را به شما هدیه می‌دهم تا به فرزندانت حسن و حسین _علیهما‌السلام_ بدهید.
آن حضرت، هدیه را پذیرفت و برای صیاد دعا کرد. سپس امام حسن _علیه‌السلام_ نزد پیامبر آمد و دوست داشت آن بچه آهو را بگیرد. رسول خدا _صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلم_ آن را به امام حسن _علیه‌السلام_ داد. او آن را گرفت و نزد مادرش رفت و بسیار خوشحال بود و با آن بازی می‌کرد.
بحارالانوار، محمدباقر مجلسی ، ج۹، ص۲۵۴
دعای امام سجاد علیه السلام در حق پدر و مادرشان
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ عَبْدِکَ وَ رَسُولِکَ ، وَ أَهْلِ بَیْتِهِ الطَّاهِرِینَ ، وَ اخْصُصْهُمْ بِأَفْضَلِ صَلَوَاتِکَ وَ رَحْمَتِکَ وَ بَرَکَاتِکَ وَ سَلَامِکَ .
«خدایا! بر محمّد بنده و فرستاده‌ات و بر اهل بیت پاکش درود فرست و آنان را به برترین درودها و رحمت و برکات و سلام خود، مخصوص گردان.»
انبیاء الهی نسبت به والدین خود احترام زیادی قائل بودند.
به عنوان مثال در قرآن از زبان حضرت عیسی -علیه السلام- چنین آمده است که می‌فرمایند: «وَ بَرًّا بِوالِدَتِی وَ لَمْ یَجْعَلْنِی جَبَّاراً شَقِیًّا»
«خداوند مرا نسبت به مادرم نیکوکار قرار داده است و جبار و شقی قرار نداده است.»
سوره مریم، آیه 32.
